Biotit je po sastavu magnezijsko – gvožđeviti liskun, mada se, u stvari, radi o izmorfnoj smješi hidratisanog kalijsko – gvožđevitog i hidratisanog kalijsko – magnezijskog alumosilikata. Javlja se u magmatskim i metamorfnim stijenama, kao što su granit, diorit, gabro, peridotit i pegmatit. Postaje pirogeno u kasnim fazama kristalizacije magmatskog rastopa i sreće se, ne samo u kisjelim, već i u stijenama sa veoma niskim sadržajem SiO2. U sedimentnom ciklusu, biotit se, kao veoma nestabilan i podložan lakom hemijskom razlaganju, rijetko se nalazi u nanosima. Biotit se formira i pod metamorfnim uslovima kada su argilozne stijene izložene toploti i pritisku, pri čemu dolazi do formiranja škriljci i gnajs.
Biotit je naziv koji se koristi za određeni broj minerala crnih liskuna, koji imaju različite hemijske sastave, ali vrlo slična fizička svojstva. Ovi minerali uglavnom se ne mogu razlikovati jedni od drugih bez laboratorijskih analiza. Ova grupa je dobila ime po Jean Baptiste Biot (1774 – 1862), francuskom fizičaru, matematičaru i astronomu.
Biotit je vrlo loš provodnik toplote i električne energije, i stoga se koristi kao izolator za različite električne proizvode i poluprovodnike. Najveća nalazišta ovog minerala, nalaze se u: SAD-u, Kanadi, Rusiji, Kini, Madagaskaru, Australiji, Argentini, Brazilu, Njemačkoj, Austriji, Francuskoj, Španiji, Norveškoj, Finskoj i dr.
| Fizičke karakteristike | |
| Boja | Crna, tamno smeđa, tamnozelena, crvenkasto crna. |
| Tvrdoća | 2.5 – 3 |
| Specifična težina | 2.8 – 3.4 |
| Sjajnost | Sedefasta |
| Prelom | Neravan |
| Hemijski sastav | K(Mg,Fe)2-3Al1-2Si2-3O10(OH,F)2 |
Pripremio: Ivan Mijanović
Literatura:
Jovanović V., Srećković D. – Batoćanin (2006): Osnovi geologije. Zavod za udžbenike, Beograd.
Đorđević P., Jovanović V., Cvetković V. (1996): Primenjena geologija. Univerzitet u Beogradu, Beograd.
www.minerals.net
www.geology.com
